By the time this is over, I’ll have forgotten her height. Or my own. We’ll stand across from each other in the office and I’ll be amazed that I’m so tall and she’s so short. “Small,” actually, that word fits her better, like a caressing rub on the top of her head. I’ll look down and see the shoes I’ll surely have missed—big, colorful sneakers or cartoonish wedge heels.
Trying to recall the scent of her perfume, I’ll realize that I’ve forgotten it too. And the very thought of the smell will seem indecent, too sensual. Besides, the virus also cuts out smell and taste—for some people forever—so when we meet in person, maybe I won’t smell it anymore.
The sun will fall on our faces again, from the same side. I’ll be able to hand her a glass of water. As I hand it to her, we’ll both think that maybe she shouldn’t touch the object that I’ve touched.
Not because it’s too personal, but because the glass might be contaminated.
Before the first online therapy session, I prepare my apartment as if for the arrival of a visitor, but one who will only see one wall of it. I prefer the white one with a picture to the bookshelf, which might highlight that I’m well-read but it’s harder to manage the peripherals. The camera’s field of vision could include the spines of the Sailor Moon comics, and I’d rather not have to explain that.
I remove a picture of my grandmother from the white wall. What remains is a protruding nail. I hang another picture on the nail, a linocut of an owl—it’s hard to find something more neutral. There’s a bald spot where I took it from, I get angry, hang it back up. I decide to hang the owl behind me only while I work.
I’m getting suspicious. I begin to think that maybe, to protect ourselves, we should all refrain not only from leaving the house, but also from opening windows. Maybe the virus will enter through cracks in the wall. Or through the computer. I wonder if I should tap on the keyboard without gloves and what if I don’t wash my hands and I touch my face.
– You once told me that you don’t like people looking over your shoulder when you’re working on your computer – I say to her as if I were talking to myself.
– True.
– And isn’t what’s happening now, during this Skype session, similar to that experience?
– Maybe. Sometimes I think you see all the crap on my desktop. Or that you’re gonna read my e-mails and change my passwords. I don’t want medication for that, okay? It’s just a feeling. Either way, it’s good that we can talk.
So in with the new. My new is a pumpkin-soup-splattered high chair that I didn’t have the time to clean up. You can’t see it on camera, but it stands so close I can touch it. Her new involves cats, posters, and Coca-Cola drunk home-style, straight into her mouth from a two-liter bottle. Or the fact that she lies on the bed instead of sitting. Or when her computer’s being serviced for a week and she holds sessions on her phone. I’m just a talking face then, she encloses me in her hand like a chestnut. She’s missing a lot of me then. It’s hard to imagine that such a chestnut could relieve anyone from suffering.
Her suffering fits right into the camera.
When we talk about it, we’re attacked by lags and freezes, harbingers of death. In the lags, a person stratifies like a botched cream. The voice leaves the body and runs faster than the image, though supposedly light is faster than sound. It’s a reminder that one is susceptible to disintegration. The icy pause, in which we freeze with our eyes rolled corpse-like, says even more about it.
First apropos: she sometimes feels like jumping off a skyscraper to speed up the disintegration. Second apropos: outside our apartments, other people’s voices sputter in coughs and disappear under respirators. If it weren’t for death, after all, we’d never go online.
For this reason, for a time, the collections of objects each of us comes in contact with will be separate, and each of us will reduce how much we bring into the common area, as if ridding ourselves of unnecessary baggage during the Titanic disaster.
So I get rid of how much space she takes up in the chair and the dent she leaves behind. The moist tissues, the dyed-blue hair on the back of the chair. The crumpled, warm bills straight from her pocket. Slowly putting on a Donald Duck sweatshirt and a jacket with hard-to-fasten buttons—after the session, but still in the office. She always wanted to stay a while longer. My only thought at the time was that I wanted to eat my sandwich, but I didn’t rush her. She would stuff the warm air we breathed together between the layers of her clothes.
Sometimes, when she says she misses my office, I have a thought that after a fifty-minute session, I won’t hang up, I’ll just turn my computer toward the kitchen and start preparing food. And when I’m done, with the camera in one hand and a sandwich in the other, I’ll show her around the house and we’ll pretend we’re sitting on the same couch.
It’ll be nice for a while. – Thank you for inviting me – she’ll say at some point. – But your place is so messy. Did you really not manage to clean up that high chair? Oh, please. How are you going to fix me?
There’s really no room on our raft for that high chair or my sandwiches. That’s why I say goodbye and hang up instead of letting her come inside.
And then I hang the owl picture back in its place and set about cleaning up.
“Online”
Zanim to się skończy, zapomnę jej wzrost. Albo swój. Staniemy naprzeciw siebie w gabinecie i będę zdziwiona, że ja jestem taka wysoka, a ona taka niska. “Mała”, właściwie, to słowo lepiej do niej pasuje, jak pieszczotliwe potarcie w czubek głowy. Spojrzę w dół i zobaczę te buty, za którymi zdążę się stęsknić – wielkie, kolorowe adidasy albo komiksowe czółenka na koturnie.
Starając się przywołać zapach jej perfum, uświadomię sobie, że jego też zapomniałam. A sama myśl o zapachu wyda mi się nieprzyzwoita, zbyt zmysłowa. Zresztą wirus wycina też zapach i smak, niektórym na zawsze, więc gdy się spotkamy na żywo, może już nie będę ich czuć.
Na nasze twarze znów będzie padało słońce, znów z tej samej strony. Będę mogła jej podać szklankę wody. Kiedy będę ją podawać obie pomyślimy, że być może ona nie powinna dotykać przedmiotu, którego dotknęłam ja.
Nie dlatego, że to zbyt osobiste, ale dlatego, że szklanka może być skażona.
Przed pierwszą sesją terapii online szykuję mieszkanie jak na przybycie gościa, ale takiego, który zobaczy tylko jedną jego ścianę. Wolę białą z obrazkiem od półki z książkami, która mogłaby podkreślać moje oczytanie, ale za to jest trudniejsza w uszczelnianiu. W polu widzenia kamery mogłyby pojawić się grzbiety komiksów o Czarodziejce z Księżyca, wolałabym nie musieć się z tego tłumaczyć.
Zdejmuję białej ściany obraz przedstawiający moją babcię. Zostaje wystający gwóźdź. Wieszam na gwoździu inny obrazek, linoryt sowy – trudno o coś bardziej neutralnego. Tam, skąd go zabrałam robi się łyso, złoszczę się, odwieszam z powrotem. Decyduję się wieszać sowę za sobą tylko na czas pracy.
Robię się podejrzliwa. Zaczynam myśleć, że być może wszyscy powinniśmy powstrzymać się nie tylko przed wychodzeniem z domu, ale też przed otwieraniem okien, żeby się ochronić. Może wirus wejdzie przez szczeliny w murze. Albo i przez komputer. Zastanawiam się, czy powinnam klikać w klawiaturę bez rękawiczek i co, jeśli nie umyję rąk i dotknę twarzy.
– Mówiła mi pani kiedyś, że nie lubi, żeby ktoś pani zaglądał przez ramię, kiedy pani pracuje przy komputerze – mówię do niej, jakbym mówiła do siebie.
– Owszem.
– A czy to co dzieje się teraz, w trakcie terapii na Skype, nie przypomina pani tego doświadczenia?
– Możliwe. Czasem myślę, że pani widzi te wszystkie gówna na moim pulpicie. Albo że mi pani przeczyta maile i pozmienia hasła. Nie chcę na to leków, dobra? To tylko takie uczucie. Tak czy siak, dobrze, że możemy porozmawiać.
Przychodzi nowe. Moje nowe to obryzgany zupą dyniową fotelik do karmienia dziecka, którego nie zdążyłam posprzątać. Nie widać go w kamerze, ale stoi tak blisko, że mogę go dotknąć. Jej nowe to koty, plakaty, i pite w domowy sposób Coca-Cole, prosto do buzi z dwulitrowej butli. Albo to, że leży na łóżku zamiast siedzieć. Albo kiedy na tydzień oddaje komputer do serwisu i odpala sesje na telefonie. Jestem wtedy tylko gadającą twarzyczką, zamyka mnie w dłoni jak kasztana. Mało jej mnie wtedy. Trudno sobie wyobrazić, żeby taki kasztan mógł kogoś odciążyć od cierpienia.
Jej cierpienie akurat mieści się w kamerze.
Kiedy o nim rozmawiamy, atakują nas lagi i freezy, zwiastuny śmierci. W lagach człowiek się rozwarstwia jak nieudany krem. Głos opuszcza ciało i biegnie szybciej od obrazu, choć niby światło jest szybsze od dźwięku. To przypomina, że jest się podatnym na rozpad. Jeszcze więcej mówią o nim lodowate freezy, w których zastygamy z wywróconymi trupio oczami.
Pierwsze a propos: ona czasem miewa ochotę, żeby przyspieszyć rozpad przez skok z wieżowca. Drugie a propos: poza naszymi mieszkaniami cudze głosy rozpryskują się w kaszlu i znikają pod respiratorami. Gdyby nie chodziło o śmierć, przecież nigdy nie przechodziłybyśmy na online.
Z tego powodu na jakiś czas zbiory przedmiotów, z jakimi każda z nas ma kontakt, będą rozdzielne i każda z nas uszczupli to, ile wnosi do wspólnej przestrzeni, jakby pozbywała się zbędnego bagażu podczas katastrofy Titanica.
Pozbawiam się więc tego, ile ona miejsca zajmuje w fotelu i wgniecenia, jakie po sobie zostawia. Zapłakanych chusteczek, ufarbowanego na niebiesko włosa na oparciu fotela. Wymiętolonych, ciepłych stów prosto z kieszeni. Powolnego ubierania bluzy z Kaczorem Donaldem i kurtki na ciężko zapinające się guziki – już po sesji, ale jeszcze w gabinecie. Zawsze chciała zostać chwilę dłużej. Ja myślałam wtedy zwykle już tylko o tym, że chcę zjeść moją kanapkę, ale nie wyganiałam jej. Upychała sobie wtedy między warstwy stroju ciepłe powietrze, którym wspólnie oddychałyśmy.
Czasem, kiedy mówi, że tęskni do gabinetu, przychodzi mi do głowy, że po pięćdziesięciominutowej sesji nie będę się rozłączać, tylko obrócę komputer w kierunku kuchni i zacznę przygotowywać jedzenie. A jak już skończę, z kamerą w jednej ręce, i kanapką w drugiej oprowadzę ją po domu i będziemy udawać, że siedzimy na jednej kanapie.
Przez chwilę będzie miło.
-Dziękuję za zaproszenie – powie w pewnym momencie ona. – Ale straszny tu u pani syf. Naprawdę nie zdążyła pani ogarnąć tego fotelika? No litości. Jak pani w takim razie zamierza ogarnąć mnie?
Na naszej wspólnej tratwie naprawdę nie ma miejsca na ten fotelik ani moje kanapki. Dlatego żegnam się i rozłączam, zamiast dać jej wejść do środka.
A potem odwieszam obrazek z sową na swoje miejsce i zabieram się za sprzątanie.
✶✶✶✶
Katarzyna Szaulińska was born in Kołobrzeg in 1987. Her debut collection Druga Osoba [Second Person] was the winner of Biuro Literackie’s first-book award and published in 2020. She has published work in respected literary journals in Poland such as Mały Format, Helikopter, Kontent, Fabularie, Wakat, and Kultura Liberalna. English translations of her work have appeared in La Piccioletta Barca and Jet Fuel Review, and a chapbook, Faith in Strangers, is forthcoming from Toad Press. She is also the author of a comic book about depression entitled Czarne Fale/Murky Waves and the one-woman show Córcia [Baby girl], which was staged at the WARSaw Theatre. She lives in Warsaw, where she works as a psychiatrist and psychotherapist.
*
Mark Tardi is a writer, translator, and lecturer on faculty at the University of Łódź. He is the author of three books, most recently, The Circus of Trust (Dalkey Archive, 2017). Recent work and translations have appeared or are forthcoming in Denver Quarterly, Circumference, Jet Fuel Review, Armstrong Literary, Berlin Quarterly, La Piccioletta Barca,Notre Dame Review, Asymptote, Anomaly, and Periodicities. His translation of The Squatters’ Gift by Robert Rybicki is forthcoming from Dalkey Archive Press in 2021.
*
Rebecca Taubman Schnitzer is a painter based in Dallas, Texas who mostly works with acrylic paint to create lively, abstract paintings. By using bold complementary colors, her pieces are intended to evoke a visceral, visual response where colors dance within and off the canvas. She have always been drawn to Pop art because of its graphic repetition of motifs and loud colors. Her paintings include a culmination of childhood memories of her earliest years spent in San Francisco, CA living in an authentically designed Japanese-inspired home, to the present, with a meaningful blend of those life experiences.
Another Chicago Magazine 